Klasztor w Obrze jest przede wszystkim domem formacyjnym i temu zadaniu są podporządkowane wszystkie zajęcia i zaangażowania oblatów tutaj posługujących. W 1999 r. seminarium oblackie zostało afiliowane do Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ojcowie profesorowie prowadzą wykłady, zarówno na miejscu, jak i w innych ośrodkach akademickich; zajmują się pracą naukową (konferencje, sympozja, kwerendy, publikacje), a przede wszystkim są do dyspozycji kleryków (posługa sakramentalna, indywidualne kierownictwo duchowe, prowadzenie prac magisterskich).
Klerycy przybywający na studia do Obry przez 6 lat rozeznają swoje powołanie i przygotowują się do pełnienia posługi kapłańskiej i misjonarskiej. Ich formacja, wg wytycznych Kościoła, ma poczwórny wymiar: ludzki, duchowy, intelektualny i pastoralny. Proces formacji ma doprowadzić do tego, aby ukształtować ich na gorliwych kapłanów, którzy będą potrafili stawić czoło problemom współczesnego świata i prowadzić w nim dzieło ewangelizacji. Rytm życia seminaryjnego wyznaczają wykłady, modlitwa wspólna i prywatna, dni skupienia, coroczne rekolekcje, studium własne, pisanie pracy magisterskiej, nauka języków obcych, praca fizyczna w domu, parku i gospodarstwie, sport czy rozwijanie własnych zainteresowań, np. muzycznych. Zwieńczeniem formacji ludzkiej, duchowej i intelektualnej są różnego rodzaju zaangażowania pastoralne alumnów (rekolekcje szkolne, skauting, pielgrzymki, dom dziecka, hospicjum, akcje ewangelizacyjne, działalność powołaniowa etc.). Widocznymi owocami pracy formacyjnej w obrzańskim scholastykacie są składane co roku śluby wieczyste oraz święcenia kapłańskie. Od roku 1946 mury obrzańskiej Alma Mater opuściło 588 kapłanów, których można spotkać na wszystkich kontynentach, a pomiędzy nimi 5 biskupów misyjnych: o. Eugeniusz Juretzko w Kamerunie, oo. Jacek Pyl i Radosław Zmitrowicz na Ukrainie, o. Wiesław Krótki w północnej Kanadzie i o. Jan Kot w Brazylii.